Als het gaat over samensturing in het sociaal domein komen al snel twee boeken bovendrijven: De Nieuwe Route van Anke Siegers en Samensturing van Rianca Evers-den Ouden. Beide auteurs hebben een eigen adviesbureau waarmee ze organisaties ondersteunen, begeleiden en van advies voorzien bij verandertrajecten.

Jaap van der Meiden is in 2019 gepromoveerd op een proefschrift over 'contextuele therapie', getiteld Where Hope Resides (Waar hoop woont). Het is een dissertatie over de contextuele theorie en de contextuele therapie van Nagy. In dit nieuwe boek beschrijft Van der Meiden een toepassingsmodel vanuit het contextuele gedachtegoed voor het vakgebied van sociaal werk.

In het streven naar een samenleving waarin iedereen gelijke kansen heeft en wordt beloond naar hun kunnen en inzet, is het meritocratische ideaal lang leidend geweest in de (linkse) politiek. Dit als het ultieme antwoord op onrecht, racisme en vooroordelen. Micheal J. Sandel, hoogleraar Politieke wetenschappen aan de Harvard Universiteit, beschrijft in De tirannie van verdienste welke haken en ogen er aan dit ideaal zitten, en naar welk alternatief we moeten streven.

Drie jaar lang werkte de auteur, een onderzoeksjournalist, aan dit boek. Het resultaat is een beschrijving van een soort collectieve onmacht van onze samenleving rond de zorg om jeugd.

Wie interesse heeft in pedagogiek kan niet om deze lijvige uitgave heen. Meer dan 500 bladzijden korte behapbare teksten van klinkende namen uit de 20e eeuwse filosofie, psychologie en pedagogiek. Sleutelteksten die niet alleen geselecteerd zijn op hun historische, maar vooral ook op hun actuele waarde. Dit boek is een intellectuele snoepwinkel voor zowel de geïnteresseerde leek als de gelouterde professional.

Een vurig pleidooi voor meer presentie en aandacht in professionele praktijken tegen de achtergrond van kritiek op de ontmenselijkende aspecten van bureaucratisering en commercialisering, dat klinkt wel heel erg bekend, nietwaar? Intrigerend is evenwel dat dit standpunt geheel los van de Nederlandse presentiebenadering is ontwikkeld door een Noord-Amerikaanse arts en onderzoeker en bovendien tot opvallend veel overeenkomsten heeft geleid. Het zou een argument kunnen zijn voor de overtuiging dat waardevolle concepten uit de praktijk kunnen emergeren, overigens ook weer een overeenkomst tussen beide benaderingen.

Louis Blankenberg was 18 jaar toen hij samen met zijn broer van 16, zusje van 13 en een vriend van 17 op 1 januari 1871 het Genootschap Liefdadigheid naar Vermogen (LNV) oprichtte. Zij wilden het verschil maken: intensief en direct persoonlijk contact, bevorderen van zelfhulp, geen onderscheid naar geloof en maximaal vijf gezinnen per vrijwilliger. Het genootschap hielp met het verstrekken van renteloos voorschot, het saneren van schulden en bemiddeling naar werk. De werkwijze van LNV werd in Amsterdam maar ook landelijk toonaangevend. LNV werd de bakermat van het moderne sociaal werk, maar bevorderde ook de samenwerking binnen de gemeente.

Dertig jaar lang heeft Huub Buijssen geschaafd aan zijn methode coachende gespreksvoering (MCG). Het resultaat van dat werk is te lezen in Mag ik je geen advies geven? De methode is bedoeld voor kortdurende hulpverlening aan mensen met eenduidige vragen. Onafhankelijk ontstaan van de oplossingsgerichte methode, werkt het met dezelfde intentie: de ander zijn of haar eigen oplossing laten ontdekken en verwoorden. Het boek is het best bruikbaar in combinatie met een bij Buijssen te volgen training MCG. De lezer kan het gevoel bekruipen dat het boek een reclamefolder voor de cursus is, maar al met al lijkt het een gedegen en bruikbare methode die het onderzoeken waard is.