Magazine
Boeken
Een vurig pleidooi voor meer presentie en aandacht in professionele praktijken tegen de achtergrond van kritiek op de ontmenselijkende aspecten van bureaucratisering en commercialisering, dat klinkt wel heel erg bekend, nietwaar? Intrigerend is evenwel dat dit standpunt geheel los van de Nederlandse presentiebenadering is ontwikkeld door een Noord-Amerikaanse arts en onderzoeker en bovendien tot opvallend veel overeenkomsten heeft geleid. Het zou een argument kunnen zijn voor de overtuiging dat waardevolle concepten uit de praktijk kunnen emergeren, overigens ook weer een overeenkomst tussen beide benaderingen.
Maximaal nabij op maximale afstand
Ik begeleid een team dat expliciet en vanuit visie niet meegaat in alleen digitaal contact onderhouden. Zij zijn een gespecialiseerd jeugd-wijkteam dat ervoor kiest om juist wel naar mensen toe te gaan in coronatijd. Natuurlijk houden ze afstand maar ze gaan wel op huisbezoek. Zij hebben van oudsher een duidelijke visie op nabijheid. Destijds begonnen ze ook alleen met medewerkers uit de gemeenschap zelf die letterlijk dichtbij wonen. Deze professionals proberen het leven van kinderen met veel problemen zo normaal mogelijk te maken en zoeken naar “gewone” oplossingen binnen de gemeenschap; zoals jongeren meesturen met de gemeentereiniging op de vuilniswagen, of het logeren of sporten of klussen of werken met paarden.
Breekt nood de wet?
Wat is er juridisch veranderd sinds de coronacrisis? Noodmaatregelen werden afgekondigd, die onze vrijheid behoorlijk inperkten. Wat is de juridische grondslag daarvan?
Stille krachten worden zichtbaar
We weten uit onderzoek dat een ervaring van schaarste bezit neemt van ons denken. Corona heeft ook dat effect: gezondheid, veiligheid en een sociaal leven worden schaarser. We raken door corona gefixeerd op deze onderwerpen. Begrijpelijk dat psychiater Hoogendijk aan het begin van de crisis al zei: ‘Of je nu wel of geen last hebt van corona-stress, in alle gevallen is het goed te stoppen met het lezen van de oeverloze stroom aan berichten op social media. Want die vormen een stressor van jewelste, eentje waar we niet op gebouwd zijn. Te lang alert en gespannen zijn, daar worden mensen op den duur horendol van.’
Nieuws
Erna werkt als cliëntondersteuner, gedetacheerd vanuit MEE, in een wijkteam. ‘Met een klein crisisteam op het gemeentehuis en de rest vanuit huis wordt er gewoon doorgewerkt. Een deel van de hulpvragen verandert nu natuurlijk wel. Veel therapie, dagbesteding en andere samenkomsten zijn afgelast. Gezinnen waar geweld speelt zijn extra kwetsbaar. In het geval van sommige cliënten en gezinnen waar veel kwetsbaarheid speelt, en waar wij bijvoorbeeld casusregie voeren, moeten we de vinger extra aan de pols houden. En ondertussen lopen aanvragen voor ondersteuning en indicatiestelling ook gewoon door.’
Thuis voelen in een diverse wijk
In buurthuizen komen mensen met verschillende achtergronden samen. Overbruggen mensen uit diverse groepen daar ook de onderlinge verschillen? En wat doen sociaal werkers aan die ontmoeting en verbinding?
Mantelzorger voor moeder
Een alleenstaande man van 66 jaar wordt door de POH aangemeld bij het maatschappelijk werk. De POH komt geregeld voor controles bij zijn moeder en zij heeft haar zorgen uitgesproken over haar zoon tegen de POH. De POH komt ook bij de zoon voor controles. Hij heeft een CVA gehad en een drankprobleem.
Mens erger je niet
Ik ben dol op spelletjes spelen; thuis met de kinderen, als teambuilding met mijn collega’s in een escaperoom, maar ook tijdens de gesprekken met mijn cliënten. Het is soms hard werken om in contact met een cliënt niet geprikkeld te raken en the game samen tot een goed einde te brengen.
De welzijnscoach
Welzijn op Recept is een interventie waarbij zorg en welzijn nauw met elkaar samenwerken en zorgverleners uit de eerste lijn mensen met psychosociale problematiek doorverwijzen naar een welzijnscoach. Wat houdt het werk van welzijnscoaches in en hoe ziet hun aanpak eruit? Hoe moeten we hen positioneren? Drie welzijnscoaches aan het woord.
Ggz-agogen, jullie zijn nodig!
Om herstelgericht werken en ambulantisering in de ggz echt vorm te geven, is de ggz-agoog onmisbaar, zo betoogt Arie Hordijk. Zij vormen de verbindende schakel met het ‘gewone’ leven en bieden tegenwicht tegen de stoornisgericht aanpak.
