Hij staat voor me in de rij. De caissière scant de artikelen. '3,75 euro, alstublieft.' Met trillende hand haalt hij de laatste centen uit zijn portemonnee. 'Precies gepast,' zegt hij met trots. 'U kunt alleen pinnen, meneer,' antwoordt de caissière. De paniek slaat toe. 'Corona, weet u wel?' 'Ik mocht vandaag alleen boodschappen doen, omdat mijn begeleider niet kon komen door corona,' vertelt de man. De caissière herhaalt haar vraag: 'Gaat u nu pinnen?' 'Ik heb geen pasje, ik heb weekgeld,' zegt de man. 'Dan kan ik u helaas de boodschappen niet meegeven. Dit zijn nu eenmaal de regels.' 'Maar dan heb ik niets te eten vanavond,' stamelt de man. De caissière begrijpt er niets van en ziet de rij groeien. Ook de man begrijpt het niet meer. Wat sneu is dit.

Net als vele andere kijkers zit ik elke maandag aan de buis gekluisterd voor de Human documentaire Klassen. De documentairemaaksters volgden groep 8 kinderen in Amsterdam-Noord. Aan de ene kant vwo'ertjes in de dop op een witte eliteschool, en aan de andere kant leerlingen met een nog ongewisse schoolloopbaan, op een minder geprivilegieerde basisschool.

Al op de middelbare school wist ik: ik wil later in een kindertehuis werken. Ik had daar mooie beelden bij. Hoe kinderen in zo’n tehuis het beter zouden hebben dan thuis en dat ik daaraan mocht bijdragen. Dat ik één van de mensen zou zijn die het verschil zou maken in een beschadigd leven.

Elk jaar weer lijkt het een routine te zijn geworden om in januari te starten met goede voornemens, om er vervolgens in maart achter te komen dat er nog weinig terecht is gekomen van de gestelde doelen. Dit jaar besloot ik niet te wachten op het nieuwe jaar. Het drong steeds vaker tot mij door dat ik mezelf en mijn lichaam min of meer aan het verwaarlozen was. Zittend werk, weinig bewegen, overuren maken en hierdoor qua voeding snelle en verkeerde keuzes maken.

Toen ik klein was hadden we tijdens onze kampeervakanties in Drenthe een vast lied dat vaak van pas kwam: Hagel en sneeuw, onweer, wind en regen. Deren ons niet, wij kunnen er wel tegen. Lach er maar om en stap er flink doorheen.

Het thema van dit nummer, afstand en nabijheid in de hulpverlening, wilde ik aangrijpen om een pleidooi houden voor het belang van nabijheid in een professionele relatie. Ik doel op een werkrelatie waarin de cliënt nieuwe, positieve en helende ervaringen kan opdoen. Met een zorgvuldige balans tussen maximale nabijheid en professionele distantie. Het vinden van die balans kan een uitdaging zijn in de verschillende contacten waarin we ons werk doen. Tot zover dit algemeen geaccepteerde kader. Misschien is het een open deur.

Ik ben dol op spelletjes spelen; thuis met de kinderen, als teambuilding met mijn collega’s in een escaperoom, maar ook tijdens de gesprekken met mijn cliënten. Het is soms hard werken om in contact met een cliënt niet geprikkeld te raken en the game samen tot een goed einde te brengen.

Hoe doe je dat eigenlijk, oud worden? Voor sommige mensen is dat geen vraag. Hun lichaam laat hen in de steek, lang voordat ze oud zijn. Of ze hebben zo weinig geld dat gewoon voortmodderen hun enige keuze is. Andere mensen hebben een goed voorbeeld: zij willen het zo doen als hun ouders en ze hopen dat hun dat gegund is. Maar voor heel veel anderen is het een serieuze vraag. Wat moet je doen?