Het is niet één cliënt die me is bijgebleven, maar het zijn er vele die ik in mijn hart gesloten heb. De echtelieden die niet met elkaar durfden te spreken over het naderende einde van meneer en met wie ik uiteindelijk, met de andere gezinsleden erbij, waardevolle gesprekken mocht voeren. De man die zijn land uit vluchtte met z’n gezin, daarna door een bomaanslag zijn achtergebleven familie verloor en het toch voor elkaar kreeg zijn leven op te pakken in Nederland. De vrouw die een miskraam kreeg nadat ze in elkaar was geslagen door haar man en de moed had om te vertrekken en alles achter te laten. De moeder die alles in het werk stelde om haar dochter ’terug te krijgen’ na een uithuisplaatsing en van wie ik bij de hereniging mocht zijn. De jongen die op zijn twaalfde afscheid moest nemen van zijn moeder, niet meer met haar durfde te praten over zijn emoties, maar met wie we een andere manier vonden om antwoorden te vinden op zijn laatste vragen. De eenzame oude man die zijn levensverhaal nog één keer wilde vertellen en een dag na het gesprek overleed, onverwacht.

Elke sociaal werker weet dat dit geen opsomming is van uitzonderlijke cliënten. Dit zijn de mensen met wie wij dagelijks een stukje mogen meelopen en die ons een kijkje geven in het diepste van hun ziel. Ik realiseer me ook nu nog elke dag hoe bijzonder dit is. Zoals ik ook altijd ben blijven beseffen hoe waardevol het is je als werker elke dag te kunnen blijven ontwikkelen. Alle casussen zijn weer anders en iedere cliënt vraagt net een andere aanpak of benadering. Het uitvoerende werk heeft mij als mens verrijkt en mijn inzichten en oplossingsvermogen vergroot. Nog elke dag heb ik daar profijt van. Sociaal werker zijn is niet alleen een vak, het gaat in je bloed zitten en blijft daar ook zitten.

De huidige complexiteit van het werk doet helaas veel mensen besluiten een andere weg in te slaan. Toch weet ik met zekerheid te zeggen dat we allemaal zouden blijven kiezen voor het mensenwerk als we meer erkenning zouden krijgen, er oplossingen zouden komen voor de werkdruk en we onszelf voldoende tijd zouden geven voor reflectie, bijscholing en ontwikkeling. Laten we elkaar en andere belanghebbenden vooral blijven inspireren met inhoudelijke verhalen over ons werk. Want zeg nou eerlijk, een leuker vak waarmee je elke dag zoveel impact kunt maken, bestaat er toch niet?