Een eerste, belangrijke stap van het vakblad in de onlinewereld. Kijkt u vooral even op de website. U vindt er onder meer alle nummers van de laatste twee jaargangen. Graag had ik u met feestelijke woorden willen berichten over al dat moois, u willen verblijden met het vooruitzicht dat u vanuit uw luie stoel heerlijk door het tijdschrift kunt scrollen, de pagina’s vergrotend en verkleinend met de toppen van uw vingers, zodat u precies de lettergrootte instelt die u fijn vindt. Maar nu zich een duistere schaduw over Europa heeft uitgestrekt, is het bepaald niet de tijd om het over luie stoelen en feestelijkheden te hebben. We konden het ons domweg niet voorstellen, oorlog in Europa, hoe naïef dat achteraf misschien ook geweest is, in het licht van de met bloed doordrenkte historie van ons oude continent. Vrede blijkt niet vanzelfsprekend. Net zo min als democratie dat is. Het leed is enorm en de vluchtelingenstroom uit Oekraïne stelt het sociale domein voor enorme uitdagingen. Veel is nog onzeker. Hoeveel mensen komen er en voor hoe lang? Hoe gaan we om met schaarste en mogelijke spanningen daarover tussen groepen mensen? Welke praktische en sociale hulp is nodig en hoe wordt dat georganiseerd? Hoe beschermen we bovendien kwetsbare kinderen en vrouwen tegen mensenhandelaren? Op 15 maart organiseerde de Internationale Federatie van Sociaal Werkers (IFSW) een webinar over de crisis waar duizend mensen aan deelnamen. Josien Hofs doet er in dit nummer verslag van. Ze schrijft onder meer over de bijdrage van de Oekraïense collega Anna Slozenka die vanuit Kyiv vertelde over de uitputting, angst voor nucleaire aanslagen en een gebrek aan zo ongeveer alles, in woorden waarin de wanhoop bijna tastbaar is. En over de Poolse collega Monica die dicht bij de grens met Oekraïne woont en kinderen ziet met bevriezingsverschijnselen. Ook lezen we over Ana Radulescu, voorzitter van IFSW Europa, die zelf actief is in het Roemeense grensgebied, en ondanks de ellendige situatie met trots spreekt over de inzet van duizenden sociaal werkers en studenten, vaak op vrijwillige basis. In de wetenschap dat voor massa’s mensen een terug naar ‘normaal’ voorgoed vervlogen is, hopen we hard dat bij het verschijnen van dit nummer op zijn minst een staak-het-vuren geldt. Soms rest ons, naast hulp geven, weinig anders dan hoop houden.