Het doet me denken – soms heb je associaties die je zelf ook niet helemaal snapt – aan het lied van Mieke Telkamp: Waarheen leidt de weg? Dit is nogal eens ten gehore gebracht als er afscheid werd genomen van mensen. Bij het sociaal werk is er geen sprake van een verdrietig afscheid. Sociaal werk is springlevend en overal ter wereld van essentieel belang. Brengen die mogelijk vervagende grenzen en kaders tussen professies ons beroep in gevaar? Als we allemaal overal van zijn, missen we misschien juist de specifieke deskundigheid die bij ons vak past. Of is het goed om kaders, waar deze te beperkend zijn, toch maar eens ten grave te dragen en de weg naar onze toekomst gewoon samen te belopen? Niet druk met navelstaren over waar je van bent maar voor wie en waartoe? Ik denk niet dat we gebaat zijn bij een te defensieve houding. Lang geleden deed ik onderzoek naar interprofessioneel samenwerken en wat ik daar het meest van onthouden heb is dat, als je zeker bent van de waarde van je eigen werk, je ook alle ruimte kunt bieden voor de vakbekwaamheid van de ander. En dat elkaar kennen en werkelijk zien heel helpend is.

Ik zie dagelijks een mooi voorbeeld van onbevangen uitoefening van het beroep. Mijn partner, van huis uit grafisch ontwerper, schoolde zich vijf jaar geleden om en werkt nu met veel liefde en plezier in de ouderenzorg. Hij kwam terug met verhalen over gordijnen ophangen, het vangen van ontsnapte vogeltjes, reparaties van apparaten en een extra praatje maken met bewoners. O, o, dacht ik. Super en belangrijk dat je dit doet, maar dat leer je onder het toeziend oog van je leidinggevenden nog wel af. De balans tussen de juiste afstand en nabijheid moet hier duidelijk nog worden gevonden en zoveel ruimte en tijd heb je daar allemaal niet voor. Gelukkig leerde hij het niet af. Niet gehinderd door overtuigingen van wat meer verpleegkundige zorg en meer sociaal werk was, handelt hij nog altijd vanuit wat hij ziet wat nodig is. En is daarmee van wezenlijke betekenis voor de mensen waar hij zich aan heeft gecommitteerd.

En om op Mieke Telkamps tekst terug te komen: haar vraag waar de taak is die ons wacht, is niet zo moeilijk te beantwoorden toch? Daar waar we op uitvoerend, verbindend en beleidsniveau nodig zijn. Vernieuwend, reflectief en met behoud van het goede.